En Büyük Aldanış

Mutluluk açlığı, mutluluk arandıkça var olur.

İstemek, mutluluğun en büyük düşmanıdır.

Budizm insanın sonsuz isteklerle kıvranan yapısını bilerek şunu söyler : "bir şey istemek her ne olursa olsun kötüdür." çünkü bir şey isteyen kişi, diyelim ki bir eşya olsun, bu eşyayı elde edemedikçe onun peşinde divane olacaktır. Diğer seçenek ise onu elde etmesidir. Didinerek elde ettikten sonra bu kez onu elde tutma sorunu doğar. Değerli bir şeye sahip olan insan bu kez onu diğer insanlara karşı korumalıdır. Daha da kötüsü vardır.

İnsan zamanla her şeyden sıkılır. Zamanla sıradanlaşmayan tek şey, zamanın kendisidir. Atasözü bile "bal yiyen baldan bıkar" der. Dolayısıyla, hem bir şeyi elde edememek hem de onu elde ettikten sonra korumak zorunda kalmak, sonsuz yoruculuktadır. Koruma riski yoksa, bahsettiğim gibi 'sıkılma' sorunu vardır. Sözün özü, bir şeyi isteme eylemi önünde sonunda acıyı beraberinde getirecektir.

Çıkar yol şükürcülük değildir. Şükretmenin yarattığı uçsuz bucaksız pasifliğe morfin bağımlıları gibi tutulmuş onlarca insan tanıdım. Kişi en azından neyi istediğine karar verebilir. Tabi isteklerinin kendisine ait olduğu adlı rüyasından hala uyanmamışsa. Çünkü kendi(!) isteklerinin peşinde savrulurken, ani bir uyanışla, yıllarca peşinden koştuğu şeyleri aslında hiçbir zaman istememiş olduğunu kendisine itiraf etmek zorunda kalabilir. Bu da onu biraz bile olsa daha kontrollü isteklerin çemberinde tutar. Daha akılcı, daha az hayalperest düşlerin çemberinde.

Bir yaprağın savruluşundan, rüzgarda delice sallanan bir ağaç aşamasına geçebilir kişi. Rüzgar onun istekleridir. Ağaç ne olursa olsun sallanacaktır. Fırtına gelirse, yani istekler bir çığ gibi kasırgalar oluşturursa, kişi çınar bile olsa kökünden sökülebilir. İşte istekleri arasında hayatta kalmaya çalışan insanın sonsuz çilesi. İşte acıyla baş etmek zorunda kalanların tek çaresi.

Aynanın içindeki "ben" hiçbir şey istemez. O aynalara hapistir. Kişi, aynadaki aksine benzemeye çalışmalıdır. Herkes 'mutlu kalmayı' arıyor. Ancak bilinmelidir ki insan ancak ve ancak sınırlı anlarda mutlu olabilir. Mutlu kalmak yerine mutlu hissetmek öncelendiğinde evreni duyumsamak olası bir hale gelebilir. Zaten mümkün olan tek mutluluk, göz açıp kapayıncaya kadar uçup gidendir.

Son bir söz daha varmış.

"Life is not the amount of breaths you take, it's the moments that take your breath away."